นายดุสิตวุฒิ วรรณรักษ์

เรื่องจิตอาสาคำนี้ผมเพิ่งเคยได้ยินเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่คณะของเราเป็นจิตอาสามานานมากแล้วครับ มีการออกค่ายอาสาพัฒนาทุกปีมีการช่วยเหลือเพื่อนในคณะที่เดือดร้อน ในเรื่องต่างๆ แม้กระทั้งลูกหมาใต้ตึก 6 ป่วย เราก็รวบรวมเงินเพื่อช่วยรักษามัน และความเป็นจิตอาสาของพวกเรานั้นมันติดตัวเรามาตลอด และเมื่อโลกของ social พัฒนาอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเรารุ่นพี่ๆรุ่นน้องและครูบาอาจารย์ ได้มาพบกันอีก เรามีการตั้งกลุ่มขึ้นเพื่อช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อน เด็กพิการ ผู้ด้อยโอกาส ในที่ต่างๆ พวกเรายังคงเหนียวแน่น และมีกิจกรรมจิตอาสา อย่างต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน

ผมว่าสิ่งทั้งหลายที่ผมกล่าวมาข้างต้นมีส่วนอย่างมากให้ทำประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ผมใช้ความประทับใจและสิ่งดีๆที่ได้รับจากคณะนี้นำมาปรับใช้ในชีวิตการทำงานของผม และผมส่งต่อความประทับใจที่ผมเคยได้รับมาให้แก่ทุกคนรอบตัวผม ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้ผมได้งานที่มีเจ้าของบริษัทเป็นเหมือนครูบาอาจารย์ มีหัวหน้าเป็นเหมือนรุ่นพี่ มีเพื่อนร่วมงานที่เป็นเหมือนเพื่อนในคณะ ต่อจากนั้นเมื่อผมมีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ผมก็มีลูกน้องที่เป็นเหมือนรุ่นน้องผม ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีผมก้าวหน้าในหน้าที่การงานมาตลอด แทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่จบจากคณะนี้ด้วยเกรด 2.01 จะสามารถเติบโตได้เป็นถึงผู้จัดการโครงการขนาดใหญ่ และเป็นผู้จัดการด้าน IT ในบริษัทยักษ์ใหญ่ในวงการโทรคมได้ ซึ่งทำให้ผมมีความภาคภูมิใจมาจนถึงทุกวันนี้

ในทุกวันนี้ เมื่อพวกเราพี่ๆน้องๆและครูบาอาจารย์มีโอกาสได้เจอกัน ไม่มีสักครั้งเดียวที่พวกเราจะไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆ ในช่วงเวลาที่พวกเราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ครบรสจริงๆ ครับ ทุกวันนี้พวกเราไม่ได้เป็นพี่น้องไม่ได้เป็นอาจารย์และลูกศิษย์ครับ แต่พวกเราชาววิดยาเราเป็นญาติกันครับ ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้พวกเราชาววิดยาได้มาเจอกันครับ